20 lat patrzenia przez OKNO
20 Years of Looking Through the OKNO-Window
20 Jahre durchs OKNO-Fenster blicken
Autor | artist | Autor: Tomasz Fedyszyn (1987)
miejsce | place | Ort: : Dolina Uradu, ul. Szosowa 34, Urad
Obchody 20-lecia istnienia skłaniają do głębszych refleksji. Zaczynają się podsumowania… W moim przypadku, mam wrażenie, chodzi o coś więcej. Nie mam zamiaru popadać w banał, mówiąc, że 20 lat minęło bez rys na szkle.
Do Galerii OKNO trafiłem jako nastolatek. W dużym uogólnieniu, nie byłem grzeczny. Wręcz oddalałem się od takiego wizerunku. Z kolegami z podwórka „brudziłem” się w coraz to gorszych sytuacjach, co spędzało sen z powiek w szczególności mamie. To właśnie Ona trafiła na informację o naborze do pracowni plastycznej działającej przy Galerii OKNO. Poszedłem na pierwsze zajęcia plastyczne. Był rok 2002. Od tamtej chwili moje bycie zaczynało obierać konkretny kierunek. W oddali na horyzoncie pojawiły się cele, marzenia, wartości. W końcu przyszła świadomość. Zacząłem widzieć. Sztuka przestała być czymś, czego pragnąłem się uczyć, stała się językiem, który zacząłem rozumieć i którym mogłem przekazać wszystko to, czego słowa nie są w stanie wyrazić. Patrzenie przez OKNO, obcowanie ze sztuką, twórcami i ich wypowiedzią ukształtowało moją wrażliwość, tworząc przy tym moją tożsamość i język, którym się posługuję, także na tegorocznej edycji festiwalu.
Celebrating the 20th anniversary asks for some kind of deeper reflection. One begins to sum things up … In my case, though, there is more at stake. I don’t
intend to spread clichés like saying 20 years have passed without so much as a scratch.
I came to Gallery OKNO as a teenager. To say the least, I wasn’t exactly well-behaved. And to be honest, that wasn’t what I was after, back then. With my backyard friends I was continuously getting in all the more trouble, which caused my mother sleepless nights. It was she, therefore, who came across the information about the recruitment to the art workshop at OKNO Gallery. And so, I went to my first art class. That was in 2002. From that moment on, my life began to take shape. In the distance, goals, dreams and values appeared on the horizon. Eventually, awareness came. I began to see. Art ceased to be something I longed for, it became a language that I began to understand and with which I could convey everything that words cannot express. Looking through the OKNO-Window, interacting with art, artists and their expressions has sharpened my sensibility, shaped my identity and created a language for me to use, also at this year’s festival.
Die Feierlichkeiten zum 20. Jahrestag bieten Anlass zur Reflexion. Man beginnt Rechenschaft abzulegen… In meinem Fall habe ich das Gefühl, dass es um mehr
geht. Ich möchte hier keine Banalitäten verbreiten und behaupten, dass 20 Jahre ohne den kleinsten Kratzer vorbeigegangen wären.
Ich bin schon als Teenager zur Galerie OKNO gestoßen. Und ohne ins Detail zu gehen, war ich damals nicht gerade brav. Darauf hatte ich es auch ehrlich gesagt
gar nicht abgesehen. Mit meinen Freunden von der Straße habe ich mich immer weiter immer schlimmere Situationen gebracht,, was meiner Mutter schlaflose
Nächte bereitete. Sie war es dann auch, die auf die Information gestoßen war,
dass man sich um einen Workshop bei der Galerie OKNO bewerben konnte. So
kam ich zu meinem ersten Kunstkurs. Das war 2002. Von diesem Moment an begann mein Leben eine klare Richtung zu bekommen. In der Ferne am Horizont fingen sich Ziele an abzuzeichnen, Träume und Werte. Am Schluss kam das Bewusstsein. Ich lernte das Sehen. Die Kunst hörte auf etwas zu sein, nach dem ich mich sehnte und wurde zu einer Sprache, die ich anfing zu verstehen und mit der ich alles ausdrücken konnte, was man mit Worten nicht sagen kann. Durch das OKNO-Fenster zu blicken, Umgang mit der Kunst, mit Künstlern und ihren Ansichten zu haben, das hat meine Wahrnehmung geschult, meine Sensibilität und Identität geprägt und mir eine Sprache gegeben, die ich auch dieses Jahr für meinen Festivalbeitrag nutze.
