Autor: Grzegorz Przyborek (1949);

miejsce | Ort: Galeria Mała | Kleine Galerie im SMOK

Mircea Eliade napisał: „Aby móc żyć w świecie, trzeba go ustanowić”. W odniesieniu do sztuki, można skonstatować ów cytat: aby tworzyć, trzeba ustanowić miejsce własnego

„ja”. Twórczość jest po części wybieraniem fragmentów z rzeczywistości i odtworzeniem ich na nowo w kontekście indywidualnego istnienia. Sztuka zatem nabiera cech wibracji, zachodzącej pomiędzy emocjonalnym wyobrażeniem fragmentu rzeczywistości a nieskończonym i nieokreślonym otoczeniem. Twórczość jest poniekąd wibrującą emocjami wizją świata.

Przyjęło się mówić, że czas i fotografi a tworzą nierozerwalną jedność. Bywają jednak fotografi e bez czasu, nie ukazujące czy nie splecione z czasem przeszłym, obojętne na tu i teraz. Mogłyby się wydarzyć godzinę temu lub nawet wieki temu. Fotografi a poza czasem jest trudna, pytająca i tajemnicza. Nie wywołuje uśmiechu, czy narcystycznego samozadowolenia, jest kłopotliwym Obcym, z którym nie wiemy co zrobić. Wywołuje tylko emocje i uczucie wejścia w nieznane – kocham taką fotografię.

Mircea Eliade schrieb einst: „Um in der Welt leben zu können, muss man sie bestimmen“. In Bezug zur Kunst kann man das Zitat konstatieren: um zu schaff en, muss man den

Ort des eigenen „Ich“ bestimmen. Das künstlerische Schaffen besteht unter anderem in der Auswahl von Fragmenten der Realität und deren erneute Wiedergabe im Kontext

des individuellen Daseins. Die Kunst nimmt weiterhin Merkmale einer Vibration an, die zwischen emotionaler Vorstellung eines Realitätsfragmentes und einer unendlichen wie unbestimmten Umgebung auft ritt. Das künstlerische Schaff en ist gewissermaßen eine vor Emotionen vibrierende Vision der Welt.

Es hat sich eingebürgert zu sagen, dass Zeit und Fotografi e eine unzertrennbare Einheit bilden. Es gibt jedoch zeitlose Fotografi en, die Vergangenheit weder aufzeigen noch mit ihr verwoben sind, eine Gleichgültigkeit im hier und jetzt. Sie hätten sich eine Stunde zuvor ereignen können oder sogar vor Jahrhunderten. Eine zeitlose Fotografie ist schwierig, fragend und geheimnisvoll. Sie ruft kein Lachen oder narzisstische Selbstzufriedenheit hervor. Sie ist wie ein problematischer Fremder, mit dem wir nichts

anzufangen wissen. Sie ruft lediglich Gefühle des Betretens von etwas Unbekanntem hervor – Fotografi en dieser Art liebe ich.