Autor: Jarosław Klupś (1978)

miejsce | Ort:  Karl-Marx-Straße 186, Frankfurt nad Odrą

Tytuł cyklu dagerotypów Jarosława Klupsia odnosi się do fragmentu powieści Sto lat samotności Gabriela G. Marqueza, w którym we wsi Mocondo zjawia się Cygan Melquiades z tajemniczym aparatem umożliwiającym zatrzymywanie obrazu na opalizujących, metalowych płytkach. Owe metalowe płytki to bez wątpienia srebrne powierzchnie materiału dagerotypowego. Odniesienie to ma kluczowe znaczenie dla całego projektu Klupsia. Konsekwentne zainteresowania autora dagerotypią kierują widza w stronę metaforycznego ujęcia tego medium, a mianowicie jego zdolności do zatrzymywania pamięci. Kiedy u zarania wynalazku dagerotypii Wendell Holmes określił ją mianem lustra obdarzonego pamięcią, otworzył widza na interpretację fi lozoficzną. Dziś interpretację tę podchwycił Klupś, dokonując przesunięcia technologii dagerotypowej w stro-nę sztuki.

Der Titel des Daguerreotypiezyklus von Jarosław Klupś bezieht sich auf ein Fragment der Erzählung Hundert Jahre Einsamkeit von G. Marquez, wo im Dorf Mocondo der Zigeuner Melquiades mit einem geheimnisvollen Apparat erscheint, der das Festhalten von Bildern auf opalisierenden, metallischen Platten ermöglicht. Jene Metallplatten sind zweifelslos die silbernen Oberfl ächen des Daguerreo-typiematerials. Diese Anlehnung hat eine Schlüsselrolle im gesamten Projekt von Klupś. Das konsequente Interesse des Autors an der Daguerreotypie lenkt den Betrachter in Richtung eines metaphorischen Auff assens dieses Me-diums, genauer gesagt dessen Fähigkeit die Erinnerung zu bewahren. Als Wendell Holmes die Daguerreotypie nach ihrer Entdeckung als Spiegel beschrieb, dem ein Gedächtnis vermacht wurde, eröff nete er dem Betrachter eine phi-losophische Interpretation. Heute hat Klupś diese Interpretation aufgegriff en und die Technik der Daguerreotypie in Richtung Kunst verschoben.

Zbigniew Tomaszczuk