Autor: Gabrielle Strijewski (1954)

miejsce | Ort: Collegium Polonicum | Collegium Polonicum

Wszystko zaczęło się od ujęcia pokazującego panoramę Frankfurtu ponad dachami skrywających się starych kamienic, a tym samym obrazu europejskiego miasta XIX, XX i XXI wieku. Artystka uchwyciła ten widok w „zamyśleniu” i dopiero dzięki temu podjęła decyzję, by za pomocą fotografi i analogowej – poprzez wielokrotne naświetlanie – stworzyć własny obraz, utopię miasta. Obraz, który pokazuje coś więcej i coś innego niż tylko dekonstrukcję miasta, niż architekturę w ścisłym tego słowa znaczeniu. Cytując słowa Itala Calvina: „Z miastami jest jak z marzeniami. Jedne i drugie zbudowane są z życzeń i lęków”. Do serii prac Gabrielle Strijewski, nazwanej na cześć fikcyjnych portretów miast Calvina, a szczególnie do miasta Frankfurt, od-nosi się to być może w jeszcze większym stopniu. Wprawdzie każdy obserwator może tu znaleźć inne marzenia, inne życzenia i lęki, ale nie to jest decydujące. Cała sztuka polega na tym, by je zobaczyć, nadać im przestrzeń i formę i samemu je ocenić.

Angefangen hat alles mit einer Aufnahme, die Frankfurts Skyline hinter den Dächern der geduckten Altbauten und somit ein Bild der europäischen Stadt des 19., 20. und 21. Jahrhunderts zeigt. „Nachdenklich“ habe sie dieser Blick gemacht, sagt die Künstlerin. Und überhaupt erst zu dem Entschluss geführt, mit den Mitteln der analogen Fotografie – durch Mehrfachbelichtungen – ein eigenes Bild, eine Utopie von Stadt zu schaff en. Ein Bild, das mehr und etwas anderes zeigt als eine Dekonstruktion von Stadt, als Architektur im engeren Sinne auch. Oder, mit den Worten Italo Calvinos: „Mit Städten ist es wie mit Träumen. Beide sind aus Wünschen und Ängsten gebaut.“ Für die, inzwischen nach Calvinos fi ktiven Stadtportraits benannte Werkgruppe Gabrielle Strijewskis – und insbesondere für Frankfurt – gilt das vielleicht in noch verstärktem Maße. Zwar wird jeder Betrachter womöglich andere Träume, andere Wünsche und Ängste hier verdichtet fi nden. Doch das ist nicht entscheidend. Sie zu sehen, ihnen Raum und Form zu geben, sich ein Bild davon zu machen, das ist die ganze Kunst.

Christoph Schütte