Na krawedzi

Wystawa Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi |

Ausstellung der Staatlichen Hochschule für Film, Fernsehen und Theater in Łódź

Kurator: Marek Poźniak; autorzy | Autoren: Alicja Bloch (1993), Adrian Gachewicz (1995), Xue Jiang – 1991), Julia Klewaniec (1996), Jacek Laube (1992), Natalia Łączyńska (1995), Maria Łukaszewska (1994), Olek Piekarz (1994), Agata Pulawska (1996), Filip Szkopiński (1993), Kuba Szkudlarek (1991), Aga Szuścik (1985), Olka Van (1994), Karolina Wojtas (1996);

miejsce | Ort: Dawna szkoła podstawowa | Ehemalige Grundschule

Już Arystoteles uważał, ze naturą człowieka jest myśleć, pytać, szukać. Słusznie. Jednak bywa, że codzienna rutyna i powtarzalność mości nam wygodne gniazdo umysłowej zachowawczości. Grupą, która często wytrąca nas z intelektualnej drzemki są studenci, którzy wychodzą w swoim rozumowaniu i działaniach poza stereotypy i utarte schematy

myślowe. Tak jest i tym razem. Nie można się temu dziwić, gdyż oni skrupulatnie przyglądają się światu i na swój sposób go interpretują. Są gotowi chłonąć wszelką różnorodność doświadczeń, zachowań i idei. Przenikają się tu różne pasje, rozważania estetyczne czy przestrzenne, a efekty tej synergii potrafi ą zaskoczyć. Zadają też wiele pytań: czy są aktorami w teatrze świata, czy może to, co robią jest wynikiem ich wolnego wyboru? Czy edukacja wrzuca ich na tory, z których później nie da się zboczyć? Czym w ogóle jest wiedza, czy jest to ogół informacji, przekazywanych przez nauczycieli, czy jest to suma wszelkich doświadczeń życiowych? A może zagadnienie jest zbyt abstrakcyjne, aby udzielić na nie odpowiedzi, ale czym w takim razie jest abstrakcja?

I w końcu: czym jest wobec tego fotografi a? Rzemiosłem, sztuką? A może czymś nieuchwytnym, wymykającym się defi nicjom? Dla studentów fotografowanie zdaje się

być sprawnym przetwarzaniem myśli, odkrywaniem dwuznaczności i niejasności, tworzeniem wiarygodnych przedstawień świata lub docieraniem do indywidualnych przeżyć, słowem: obraz pozwala wyrazić to, co niewyrażalne za pomocą słów...

Schon Aristoteles befand, dass es in der Natur des Menschen liege, zu denken, zu fragen und zu suchen. Das stimmt, aber dennoch kommt es vor, dass die tägliche Routine und Wiederholung uns gemütlich einnistet in einem geistigen Konservatismus. Die Gruppe, welche uns oft aus unseren intellektuellen Tagträumereien herausreißt sind Studierende, die ihrem Verständnis nach und in ihren Handlungen jenseits der Stereotype und festgefahrenen Denkschemata hinaustreten. So ist es auch dieses Mal.

Man braucht sich nicht wundern, da sie penibel genau die Welt betrachten und auf ihre Art und Weise interpretieren. Sie sind dazu bereit, jegliche Vielfältigkeit der Empfi ndungen, Verhalten und Ideen aufzusaugen. Es durchdringen sich hier verschiedene

Leidenschaft en, ästhetische oder räumliche Abwägungen, und die Eff ekte dieser Synergie lösen Überraschung aus. Sie stellen auch viele Fragen: ob sie Schauspieler im Welttheater sind, oder ob das, was sie machen, das Ergebnis ihrer freien Entscheidung ist? Lenkt Bildung sie auf Schienen, von denen es später schwierig ist abzuweichen? Was überhaupt ist Wissen, ein von Lehrern vermittelter Überfl uss an Information oder ist das die Summe aller Erfahrungen des Lebens? Vielleicht ist die Frage zu abstrakt, um auf sie antworten zu können, aber was ist in dem Fall dann eigentlich Abstraktion? Und zum Schluss: In welchem Verhältnis dazu steht Fotografi e? Als Handwerk, Kunst? Oder vielleicht als etwas nicht Greifb ares, etwas das sich jeglicher Defi nition entzieht? Für Studierende der Fotografi e scheint es eine geschickte Verarbeitung von Gedanken zu sein, die Entdeckung von Zweideutigkeiten und Unklarheiten, die Erschaff ung glaubhaft er Darstellungen der Welt oder das Erlangen von individuellen Erlebnissen, kurzgesagt: das Bild ist im Stande auszudrücken, was mit Wörtern nicht beschreibbar ist.